Η Τέχνη… Στριφογυρίζει στο Χώρο και στο Χρόνο & Χορεύει γύρω από την Πλαστελίνη

Όλα κυλούσαν ήρεμα στη τάξη των Πυγολαμπίδων, ώσπου ξαφνικά, ένα πρωινό που με τίποτα δεν έμοιαζε σαν τ΄άλλα, εμφανίστηκε έξω από την πόρτα ένα παράξενο γράμμα, μέσα σε ένα μικρό, παλιό σεντούκι.

Τι να είναι αυτό και από που να ήρθε άραγε; Αναρωτήθηκαν όλοι… Μήπως το έφερε ο άνεμος; Μήπως παράπεσε; Είναι για εμάς ή τυχαία εμφανίστηκε στη δική μας πόρτα; Μήπως κάποιος μας το έστειλε για κάποιο λόγο;

Όλη αυτή η περιέργεια μας παρακίνησε να ερευνήσουμε όσα στοιχεία είχαμε στη διάθεσή μας. Ανοίξαμε το παράξενο σεντούκι. Ήταν ξεκάθαρο πως αυτό ήταν ένα γράμμα. Το περιεργαστήκαμε και είδαμε πως είχε αποστολέα και παραλήπτη! Με μεγάλη μας χαρά διαπιστώσαμε πως παραλήπτες ήμασταν εμείς, καθώς στον αντίστοιχο χώρο του φακέλου αναγραφόταν το όνομά μας: Πυγολαμπίδες! Όμως ποιός το έστειλε; Ο μυστήριος αποστολέας μας δεν είχε όνομα, παρά μόνο μια φωτογραφία… Μη έχοντας, λοιπόν, άλλα στοιχεία να αντλήσουμε από τον φάκελο που μας είχε εξάψει την περιέργεια, προχωρήσαμε στο άνοιγμά του!

Το γράμμα έγραφε τα εξής:

Καλημέρα!
Όνομα δεν έχω να σας συστηθώ
μα πολύ σας αγαπώ και θέλησα να σας επισκεφτώ!
Μάτια δεν έχω να σας δω,
μα μπορώ να σας φανταστώ…
Στόμα δεν έχω να μιλήσω
όμως έχω άλλο τρόπο για να επικοινωνήσω…
Την ιστορία μου έχω έρθει να σας πω
γιατί κουράστηκα πίσω από ένα τζάμι να ζω…
Σ’ ένα σεντούκι τρύπωσα
και για μέρες πολλές ταξίδεψα
ώσπου έφτασα εδώ
για να ξεκουραστώ…

Έχοντας καταφέρει να εξάψουμε την περιέργεια των παιδιών με το σεντούκι, το γράμμα και το περιεχόμενό του, το οποίο και αναλύσαμε, βάλαμε στην τάξη μας μια σπουδαία μορφή Τέχνης, την Κυκλαδική. Πρώτος επισκέπτης μας ήταν λοιπόν το κυκλαδικό ειδώλιο, όπου με μια πρώτη επαφή με την μορφή του, αναρωτηθήκαμε αν θα μπορούσαμε να ζήσουμε κι εμείς χωρίς μάτια, στόμα, αυτιά, χέρια και πόσο σημαντικές είναι οι αισθήσεις στη ζωή μας. Παίρνοντας ως αφορμή την επίσκεψη του παράξενου αυτού ταξιδιώτη μας δόθηκε η ευκαιρία να ανακαλύψουμε το πρόσωπό μας μέσα από διάφορες δραστηριότητες. Η βίωση του προσώπου, η προσωπική διερεύνησή του και η οικοδόμηση του γνωστικού σχήματός του πραγματοποιήθηκε με ομαδικά παιχνίδια.

Α. Το παιχνίδι του καθρέφτη

Ο ένας είναι ο καθρέφτης του άλλου. Ότι κάνει το ένα παιδί, πρέπει να το κάνει και ο καθρέφτης του. Το πρόσωπο παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και οι περίεργες εκφράσεις έρχονται και φεύγουν. Μέσα από αυτό το παιχνίδι συνειδητοποιούμε τα χαρακτηριστικά του προσώπου μας και  τις κινήσεις που κάνει ο καθένας για να εκφραστεί με τον δικό του τρόπο.

Β. Κάνε ό,τι κάνω

Μέσα από μια ζωηρή μουσική τσίρκου οι μικροί πρωταγωνιστές μας διαλέγουν τις πιο αστείες γκριμάτσες και μας προκαλούν να τους αντιγράψουμε! Συνειδητοποιούμε πως αν και όλοι έχουμε δυο αυτιά, δυο μάτια, μια μύτη και ένα στόμα, δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε με τον ίδιο τρόπο… «Πώς μπορείς να κουνάς τα αυτιά σου;», «Δεν μπορώ να κλείσω μόνο το ένα μάτι!», «Κοίτα σηκώνει μόνο το ένα φρύδι!», «Μα πόσο έξω μπορείς να βγάζεις τη γλώσσα σου;»

Γ. Οι άνθρωποι με το άσπρο πρόσωπο

Συμπονέσαμε τον παράξενο επισκέπτη μας και θέλαμε να καταλάβουμε πώς νιώθει και για ποιό λόγο κουράστηκε να ζει στο Μουσείο. Πήραμε λοιπόν μάσκες, οι οποίες είχαν μόνο μύτη και δοκιμάσαμε να αναγνωρίσουμε τους συμμαθητές μας μόνο από τη μυρωδιά τους

Οι μέρες που ακολούθησαν αφορούσαν το κύριο μέσο έκφρασης των συναισθημάτων μας, το Πρόσωπο. Θέλαμε να βοηθήσουμε τα παιδιά να δημιουργήσουν μια πιο σαφή νοητική εικόνα για το ίδιο τους το πρόσωπο και έτσι προβήκαμε στο

1ο Έργο της ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ μας

Νιώσαμε την ανάγκη να βρούμε στον παράξενο ταξιδιώτη ένα όνομα και ύστερα από συζήτηση και ομόφωνη απόφαση καταλήξαμε στη βάπτισή του. Και το όνομα αυτού…

«Επισκέπτης των αισθήσεων»

Γίναμε καλλιτέχνες και δουλέψαμε πάνω στην ελλειπτική μορφή του Κυκλαδίτικου ειδωλίου. Προσθέσαμε τα χαρακτηριστικά που θέλαμε και συμβάλλαμε στην προαγωγή της δημιουργικότητάς μας. «Πειραματιστήκαμε» με διάφορα υλικά (κόλλα, μαλλί, κηρομπογιές, γκοφρέ) και μας δόθηκε η ευκαιρία να κόψουμε με το ψαλίδι ευθείες και καμπύλες γραμμές γι’ αυτό το σκοπό (κολάζ). Εξασκήσαμε την λεπτή μας κινητικότητα και ενισχύσαμε την γραφή μας γνωστοποιώντας σε όλους τους θαυμαστές των έργων μας τον Τίτλο της δημιουργίας μας.

Ακολούθησε Θεατρικό Παιχνίδι, του οποίου στόχος ήταν να εισάγει σιγά σιγά το σώμα μας μέσα στο «χορό» της Τέχνης που άρχισε σιγά σιγά να «ξεδιπλώνει» το ταλέντο της μέσα στο Νηπιαγωγείο.

Θεατρικό Παιχνίδι: Η χώρα με τους σιωπηλούς ανθρώπους

Δραματοποιήσαμε την ιστορία των Κυκλαδικών ειδωλίων που ζωντανεύουν και κινούνται ρυθμικά στη μαγευτική μελωδία της κλασικής μουσικής. Τα συναισθήματά μας, επηρεασμένα από την ατμόσφαιρα, μας έχουν συγκινήσει και μας ωθούν να περιπλανηθούμε στο χώρο και να αυτοσχεδιάσουμε, πάνω στα λόγια που μας αφηγείται η δασκάλα μας

Μια φορά κι ένα καιρό, υπήρχε μια χώρα πολύ παράξενη… Εκεί ζούσαν οι σιωπηλοί άνθρωποι… Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν μάτια για να δουν και στόμα να μιλούν… Είχαν όμως μια μύτη, που μπορούσε να μυρίσει τις πιο όμορφες και τις πιο άσχημες μυρωδιές από χιλιόμετρα μακριά… Είχαν ανακαλύψει έναν δικό τους τρόπο να μιλάνε… Ακουμπούσαν τις μύτες τους τρεις φορές, αν ήθελαν να πουν «καλημέρα», ακουμπούσαν τη μύτη τους στο μάγουλο του άλλου, αν ήθελαν να πουν «σ’ αγαπώ φίλε μου», ενώ όταν ήθελαν να πουν σε κάποιον «φύγε», σήκωναν τη μύτη τους ψηλά στον ουρανό… Ζούσαν ευτυχισμένοι και σιωπηλοί μέχρι που στη χώρα τους εμφανίστηκε ο διάσημος έμπορος Πολυπραγματίδης, ξακουστός για τα χρωματιστά του υφάσματα, τα γευστικά σοκολατένια μπισκότα που έφτιαχνε η γυναίκα του και τα μυρωδάτα αρώματά του…

 

Ο έμπορος όμως ανακαλύπτει ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να δοκιμάσουν τα μπισκότα του γιατί δεν έχουν στόμα, ούτε να δουν τα φινετσάτα υφάσματά του, γιατί τους λείπουν τα μάτια… Αποφασίζει λοιπόν, να τους βοηθήσει και κάνοντας τα μαγικά του κόλπα, τους δίνει τη χρωματιστή μυρωδιά… Έτσι όλοι αποκτούν μάτια και στόμα και ότι άλλο τραβάει η ψυχή τους…

Τα παιδιά καθ’ όλη τη διάρκεια του θεατρικού  παιχνιδιού φορούν τις μάσκες τους οι οποίες είναι κατάλευκες. Στο τέλος, παρεμβαίνουν σ’ αυτές με αρωματισμένες τέμπερες, πούλιες, χρυσόσκονες και μαλλί και φτιάχνουν τις μάσκες τους όπως φαντάζονταν ότι τις μάγεψε και μεταμόρφωσε ο έμπορος Πολυπραγματίδης.  

Μέσα από το παιχνίδι, στόχος της εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι η κοινωνικο- συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών. Η δραματική τέχνη προσελκύει το ενδιαφέρον των παιδιών και ερεθίζει τη φαντασία τους. Συμβάλλει στην ανάπτυξη της κριτικής τους ικανότητας και της αναπαραστατικής τους σκέψης. Η διάθεση για δημιουργία ήταν κάτι περισσότερο από έντονη έπειτα από μια τέτοια δραστηριότητα. Αφήνοντας πάντα περιθώρια για ελεύθερη προσωπική έκφραση των παιδιών επιτρέπεται η αμεσότερη επικοινωνία, όπου πολλές φορές, αποδεικνύεται να είναι και πιο αποτελεσματική απ’ ότι ο λόγος.

Ακολουθούν με την πάροδο των ημερών πολλά ομαδικά παιχνίδια που έχουν ως βασικό θέμα τα συναισθήματά μας, τα οποία και ξυπνήσαμε μέσα μας όπως τα ξύπνησε ο γλάρος στα αγαλματίδια του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, στο βιβλίο «Ο Νικηφόρος ανακαλύπτει τα συναισθήματα» με οδηγό τα κυκλαδικά ειδώλια, της Ελένης Γερουλάνου.

Ξετρελαθήκαμε με το τραγούδι
της Λιλιπούπολης
«Μες στο Μουσείο»

Μες στο μουσείο, μες στο μουσείο
μια μέρα μπήκα με φόρα κι εγώ.
Μη με τραβάτε, μη μου κολλάτε
απ` το μουσείο δε θέλω να βγω.Τρέχω τρέχω μες στα δωμάτια
μ` όλου του κόσμου τους θησαυρούς
που δεν τους χωράει ανθρώπου νους.

Αχ το μουσείο, αχ το μουσείο
φεγγοβολάει σαν άστρο χρυσό.
Δε θέλω μπάλα ούτε τραμπάλα,
δε θέλω ούτε να παίξω κουτσό.

Θέλω, θέλω, θέλω μουσείο
θέλω να βλέπω τους θησαυρούς
που δεν τους χωράει ανθρώπου νους.

Μη με τραβάτε, μη μου κολλάτε
απ` το μουσείο δε θέλω να βγω,
μες στο μουσείο, μες στο μουσείο
θέλω να γίνω πορτραίτο κι εγώ.

Κι επειδή η δίψα για δημιουργία και γνώση δεν μπορεί να περιμένει, ακολούθησε το

2ο Έργο της ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ μας
Η Μόνα Λίζα ή  «Τζοκόντα»

Η τέχνη μπορεί να διευρύνει το μυαλό και τις εμπειρίες μας όλο και περισσότερο προς όλες τις κατευθύνσεις, ανάλογα με την επιδεξιότητα του καλλιτέχνη. Η Μόνα Λίζα μας συνάρπασε και δεν θα μπορούσε να λείπει από την Πινακοθήκη μας!

 

 

 

 

 

Έχοντας για μουσική υπόκρουση, φυσικά, τα τραγούδια από το cd  του Μ. Χατζιδάκι «Το χαμόγελο της Τζοκόντας» ασχολούμαστε με το πιο φημισμένο πορτραίτο του κόσμου που ζωγράφισε ο Leonardo Da Vinci στην αρχή του 16ου αιώνα. Μια εικόνα μπορεί να έχει πολλά επίπεδα νοήματος και αυτό ισχύει ιδιαίτερα γα την αινιγματική έκφραση της Μόνας Λίζας. Στις πλουσιότερες εικόνες υπάρχει πάντα κάτι περισσότερο από αυτό που βλέπουμε. Τα πολλά επίπεδα νοήματος συμβάλλουν στην παγκόσμια δύναμη της εικόνας. Ανακαλύψαμε ότι τα αντικείμενα και οι καταστάσεις μπορούν να έχουν ποίκιλλες όψεις και ότι μπορούμε να αποδώσουμε νέες σημασίες. Κάναμε λοιπόν κι εμείς τις δικές μας υποθέσεις και το χαμόγελό της μας φάνηκε «νυσταγμένο», «θλιμμένο», «κλαμένο», «θυμωμένο», «ντροπαλό», «σοβαρό», «περίεργο» και «κρυφό»!

3ο Έργο της ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ μας
«Φόβος»

Ο πίνακας του Έντβαρντ Μουνκ, «Κραυγή», μας έδωσε το ερέθισμα να ασχοληθούμε με τον φόβο και να ανακαλύψουμε τι μπορεί να είναι αυτό που μας φοβίζει. Παρατηρώντας τις λεπτομέρειες του έργου και τα συναισθήματα που μας προκαλεί, μας δόθηκε η αφορμή να μιλήσουμε για τους δικούς μας προσωπικούς φόβους. Γίναμε όλοι μια αγκαλιά και μοιραστήκαμε τους φόβους και τις φοβίες μας. Σκοτεινιάσαμε την τάξη μας και χρησιμοποιήσαμε τους φακούς μας. Γίναμε αρχικά εξερευνητές φόβων και έπειτα εξολοθρευτές φόβων τους οποίους και τοποθετήσαμε στο «κουτί του φόβου», κάνοντάς τους να χαθούν για πάντα.

Αποτυπώσαμε κι εμείς πρόσωπα φοβισμένα σαν τον Μουνκ και δουλέψαμε την τεχνική «Μπατίκ» (ζωγραφική με λαδοπαστέλ και πέρασμα με μαύρη νερομπογιά).

Κατασκευή κούκλας για κουκλοθέατρο
«Το πρόσωπό μου έργο τέχνης που ζωντανεύει»

Κατασκευάσαμε τα βασικά χαρακτηριστικά του προσώπου: ματάκια, μυτούλες και στοματάκια. Τα βάψαμε, τα στολίσαμε όσο πιο πολύ μπορούσαμε, για να κάνουμε εντύπωση και να τραβήξουμε το ενδιαφέρον των θεατών μας, τους δώσαμε πνοή και τα ζωντανέψαμε! Αυτοσχεδιάσαμε με τις κούκλες μας, διασκεδάσαμε τους φίλους μας και συνεργαστήκαμε για να πούμε τις δικές μας ιστορίες…

Μας μίλησαν: συναχωμένες μύτες, πεινασμένα στόματα, σκανταλιάρικες γλώσσες που τους αρέσει να κοροϊδεύουν, στόματα που θέλουν να διαβάζουν, μάτια που τους αρέσουν τα ψάρια και τα κάνουν δυνατά, μάτια που είχαν πιει πολύ καφέ και δεν μπορούσαν να κλείσουν, μύτες και στόματα τσακώθηκαν για το ποιός είναι ο πιο χρήσιμος στο κεφάλι, στόματα που δεν έτρωγαν τα κολοκύθια, μύτες που τους άρεσε να μυρίζουν τουλίπες, κ.α.

Το παιδί, με το παιχνίδι, ζει με τον καλύτερο τρόπο την ηλικία του, εκτονώνει τη ζωντάνια και τη δημιουργικότητά του, αποκτά εμπειρίες, εξωτερικεύει τα συναισθήματά του, αναπτύσσει την κρίση του, βελτιώνει τις ικανότητές του και τέλος, μέσω αυτού μαθαίνει. Το ομαδικό παιχνίδι, εκτός των παραπάνω, βοηθάει το παιδί στο να κοινωνικοποιηθεί, να δημιουργήσει φιλίες, να μάθει να συνεργάζεται και να επικοινωνεί. Η διαδικασία του αυτοσχεδιασμού, έδωσε ευκαιρία για γλωσσική ανάπτυξή, καλλιέργεια σκέψης και φαντασίας, και μας βοήθησε να ανιχνεύσουμε τα βιώματά τους. Παρατηρώντας προσεκτικά τις συζητήσεις των παιδιών, μπορούμε να κατανοήσουμε πολλά που αφορούν τόσο το συναισθηματικό τους κόσμο, όσο και τις ιδέες και τις αντιλήψεις που έχουν διαμορφώσει για πράγματα και καταστάσεις. Τέλος, η κατασκευή μιας κούκλας από το παιδί, ξεπερνάει την απλή χειροτεχνία, γιατί η κούκλα κατασκευάζεται με σκοπό την εμψύχωσή της!

«Η Μάγισσα Σκουποξυλάνθη»

Η Μάγισσα Σκουποξυλάνθη είναι μια πολύ όμορφη μάγισσα, καλή κι ευγενική με όλους, αλλά αντιμετωπίζει ένα μεγάλο πρόβλημα… Ένα πρωί που ξυπνάει ανακαλύπτει ότι στην άκρη της μύτης της έχει φυτρώσει μια ελιά τόσο μεγάλη όσο ένα μπαλάκι τένις! Νιώθει πάρα πολύ άσχημη και προσπαθεί να την εξαφανίσει φτιάχνοντας διάφορα μαγικά φίλτρα. Αφού το σκεφτεί καλά, αποφασίζει να φτιάξει με τα  ξόρκια της ένα πράσινο υγρό, όμως κατά λάθος θα πέσει μέσα και μια τρίχα από την αγαπημένη της γατούλα και η συνταγή θα καταστραφεί! Όταν λοιπόν θα έρθει η ώρα να χρησιμοποιήσει το φίλτρο της, αντί να φύγει η ελιά από τη μύτη, το μόνο που θα καταφέρει είναι να μείνει μόνο με μύτη! Όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της θα εξαφανιστούν! Το πρόσωπό της θα αποκτήσει μορφή σαν εκείνη του κυκλαδικού ειδωλίου, που το μόνο που είχε ήταν μια μύτη και τίποτα άλλο! Με την βοήθειά μας όμως τα μάγια θα λυθούν. Όλοι μαζί τη βοηθάμε να αποκτήσει πάλι τα χαρακτηριστικά της, συνεργαζόμαστε και τα καταφέρνουμε! Στο τέλος θα ραντίσει με τον μαγεμένο χαρτοπόλεμό της τα μάτια τα δικά μας, αλλά  και όλων των ανθρώπων, ώστε να μας κάνει να μην βλέπουμε τίποτα άσχημο γύρω μας, ούτε φυσικά και την ελιά της, παρόλο που αυτή δεν έχει εξαφανιστεί!

Κάθε μέρα τραγουδάμε το τραγούδι της (cd «Ο κόσμος ανάποδα»), το οποίο έχουμε ΛΑΤΡΕΨΕΙ, της αφιερώνουμε ζωγραφιές και δεν χάνουμε την ευκαιρία να την καλούμε κοντά μας για να μας δίνει σπουδαία μηνύματα!

ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ Τέχνη
«Φτιάχνουμε Ανθρώπινες Φιγούρες σαν τον Τζιακομέτι»

Παρατηρήσαμε τα γλυπτά του Τζιακομέτι και αποφασίσαμε να γίνουμε γλύπτες και να φτιάξουμε κι εμείς ψιλόλιγνες φιγούρες. Με μαλακό σύρμα και πλαστελίνη κατασκευάσαμε το ανθρώπινο σώμα.

Η βίωση του σώματος πραγματοποιήθηκε μέσω της απ’ ευθείας μίμησης. Αναπαράγαμε στάσεις του σώματος με την παρουσία προτύπου, συνειδητοποίησαν την ύπαρξη του σώματός τους, γνώρισαν τις δυνατότητές ισορροπίας του, απέκτησαν συντονισμό κινήσεων, αυτοέλεγχο και αυτοπεποίθηση.

Υπογράφοντας τα έργα τους και βάζοντάς τους τίτλους και ημερομηνίες, εμπλέχθηκαν σε διαδικασίες γραφής. Χρησιμοποιώντας εύπλαστα υλικά όπως πλαστελίνη, παρατήρησαν τις αλλαγές σχημάτων και μεγεθών και είχαν την ευκαιρία να προβληματιστούν προς την κατεύθυνση της προσέγγισης μαθηματικών εννοιών, όπως την διατήρηση της ποσότητας, (για παράδειγμα, με την ίδια ποσότητα πλαστελίνης μπορούν να φτιάξουν μια μεγάλη μπάλα η πολλές μικρές).

Αφού φτιάξαμε τις ψιλόλιγνες φιγούρες μας, γνωρίσαμε έναν άλλο σπουδαίο καλλιτέχνη τον Μποτερό. Απολαύσαμε τα κοντόχοντρα έργα του, πορτραίτα και γλυπτά, μπήκαμε σε διαδικασίες σύγκρισης και παίξαμε πολλά διασκεδαστικά παιχνίδια που αφορούσαν το ύψος και το πάχος! Ανεβήκαμε σε καρέκλες, φορέσαμε μαξιλάρια και κυρίως μας δόθηκε η αφορμή να μετρήσουμε το δικό μας ύψος και να το καταγράψουμε!

4ο Έργο της ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ μας
«Πρόσωπο, Σώμα & Συναισθήματα»

Κόψαμε έτοιμα πρόσωπα από τέσσερα διαφορετικά συναισθήματα και τα κολλήσαμε σε ένα λευκό χαρτί. Τι σώμα θα ζωγραφίσουμε στο κάθε πρόσωπο; Αφήσαμε τα παιδιά τελείως ελεύθερα να εκφραστούν και να δημιουργήσουν…

Όταν τελειώσαμε το έργο τέχνης μας, πήραμε αφορμή από τα σώματα που ζωγραφίσαμε και επεξεργαστήκαμε θέματα για αυτοσχεδιασμό και παντομίμα με στόχο την εναλλαγή στάσεων του σώματος στο χώρο. Όταν το σώμα μας βρίσκεται ξαπλωμένο, όρθιο ή σε ενδιάμεση στάση, η κίνησή μας αλλάζει. Όπως αλλάζει και όταν αλλάζει το συναίσθημά μας…

Η μιμική/ παντομίμα, όπως και η εκφραστική κίνηση, συνδέεται με τη σιωπηλή δραματοποίηση. Πρόκειται για την οπτική επικοινωνία διαμέσου της χειρονομίας και της πράξης σε χώρο πιο περιορισμένο και μικρότερο από το χώρο στον οποίο αναπτύσσεται η εκφραστική κίνηση. Σε αυτή τη μορφή δραματικής τέχνης έμφαση δίνεται στους μορφασμούς του προσώπου και τις ακριβείς χειρονομίες που γίνονται αντικείμενο μίμησης. Το σώμα το ίδιο είναι αυτό που πρέπει  να τραβήξει την προσοχή και όχι τα σκηνικά και τα διακοσμητικά στοιχεία.

Έτσι τα παιδιά ενθαρρύνονται να επινοούν μορφασμούς, χειρονομίες και κινήσεις και να αναπαριστούν αντικείμενα, υλικά και θέματα που μελετούν.

5ο Έργο της ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ μας:
«Το πορτρέτο μου αλλιώς!»

Έχοντας συχνές ευκαιρίες να κάνουν δοκιμές και πειραματισμούς με υλικά, χρώματα, σχήματα και όγκους τα μικρά παιδιά έχουν πρόσθετες ευκαιρίες για να αναπτύξουν προοδευτικά την αναπαραστατική τους σκέψη και να εξελίσσουν με το χρόνο την ικανότητα συμβολισμού, κατακτώντας με αυτόν τον τρόπο εφόδια που τους επιτρέπουν την προσέγγιση, την ερμηνεία, αλλά και την απόλαυση του κόσμου που τα περιβάλλει!

Για το Νηπιακό– Προσχολικό Τμήμα